โขน เป็นนาฏศิลป์ชั้นสูงที่เก่าแก่ของไทย มีมาตั้งแต่สมัยอยุธยาเรียกได้ว่าเกิดขึ้นนานมากเลยทีเดียว ซึ่งโขนเป็นศิลปะการแสดงรายรำที่สวยงาม ไม่ว่าจะเป็นการแต่งตัว บทบาทการแสดง ท่วงทำนองเพลง ล้วนแล้วแต่มีเอกลักษณ์ โดยเฉพาะการใส่หัวโขนระหว่างการแสดง ซึ่งเมื่อก่อนถือว่าการแสดงโขนนั้นรุ่งเรื่องมาก
แต่ปัจจุบันนั้นยุคสมัยเปลี่ยนไปมาก เรียกได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่ทดถอยของวัฒนธรรมการรำโขนเลยก็ว่าได้ โดยผู้คนหันมาคลั่งวัตถุนิยมมากกว่าจะสนใจการแสดงศิลปะวัฒธนธรรมไทย จะมีคนยุคใหม่สักกี่คนที่จะใส่ใจกับเรื่องวัฒนธรรมไทยจริงๆ ดิฉันก็เป็นอีกคนที่เกิดระหว่างการเปลี่ยนแปลงของเทคโนโลยี ทั้งแบบสมัยเก่าและสมัยใหม่ วัตถุนิยมแบบสมัยใหม่ก็มีและวัฒนธรรมหรือศิลปะก็ไม่เคยจะลืม แต่เด็กทุกวันนี้หน้าเป็นห่วงเพราะอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโขนคืออะไร เพราะทุกคนล้วนแล้วเติมมากับเทคโนโลยีแบบสมัยใหม่และความรวดเร็ว
ถึงแม้ว่าทั้งกรมศิลปากรหรือหน่วยงานเอกชนต่างๆ จะงัดเทคนิคหรือประยุกต์ทุกอย่างเพื่อนที่จะมาใช้ในงานศิลปะการร้ายรำโขนแล้ว แต่ก็อาจจะได้ผลแค่ส่วนหนึ่ง คือส่วนที่รับชมโขนจริงๆ ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นเหล่าผู้มีอายุที่ค่อนข้างมาก แต่ก็ยังมีส่วนหนึ่งที่สนใจจริงๆ จากการที่ได้ไปสัมภาษณ์ผู้เชี่ชาญด้านโขนมา ดิฉันก็ได้เห็นว่ายังมีกลุ่มนักเรียนที่ต้องการจะรักษาวัฒนธรรมการรำโขนไว้จริงๆ ซึ่งกลุ่มคนเหล่านั้นล้วนแล้วแต่เป็นเหล่าเด็กๆตัวเล็กๆทั้งนั้นที่ตั้งใจซ้อมอย่างเอาจริงเอาจังและขยันขันแข็ง อีกทั้งยังมีคุณครูที่รักในการสอนการรำโขนจริงๆมาคอยเป็นผู้ควบคุมดูแลอยู่ข้างๆ ครูชูชีพบอกว่าการจฝึกหัดให้ซึมซับและรักในศิลปะโขน มันต้องฝึกตั้งแต่ยังเด็กๆ เพราะเขาจะได้รักและรู้สึกหวงแหนความเป็นไทยตลอดทั้งวันดิฉันได้นั่งพูดคุยและนั่งดูการซ้อมรำของพวกเด็กๆ จนซึมซับเอาความสวยงามของศิลปะไทยว่าเป็นการร้ายรำที่งดงาม ทำให้ดูไปแล้วรู้สึกผ่อนคลาย และประเทศของเราโชคดีมากที่มีการรำโขนไว้เป็นมรดกของคนไทยและก็ยังโชคดีมากที่ยังมีกลุ่มคนที่ยังคงรักษาการแสดงโขนไว้ให้คนรุ่นหลังได้ดูสืบต่อไปอีก
คลิปสัมภาษณ์ผู้เชี่ยวชาญ
